Tahririyatga qo`ng`iroq qilgan namanganlik muxlisamiz Gulsara Nizomiddinova o`z boshidan kechirgan g`aroyib voqealar haqida so`zlab berdi...
Ilgari men ko`zga ko`rinmas olam, bizning nigohimizdan pinhon mavjudotlar haqida eshitgan bo`lsam-da, aslo ishongan emasman. Ya`ni, bu to yoshim qirq sakkizga borgunicha davom etdi. Albatta, bu paytda men bitta qizimni chiqargan, o`g`il ham uylantirib bo`lgandim. Navbat ikkinchi o`g`limning boshini ikkita qilishga etgandi. Bu o`g`lim dangal gapiradigan, sho`x-shaddod bo`lgani uchun qiz qidirishga tushgan vaqtimizdayoq dedi:
— Dada, oyi, men uylansam bu hovliga tiqilib qolamiz. To`yimgacha, akamga hovli bo`lmasayam ko`p qavatli binolarda uy olib bering...
— Namuncha. Hali uylan, bola-chaqali bo`l, hovliga sig`may qol-chi! Ana undan keyin sening ro`zg`oringni bo`lak qilib yuboraman! — dedim negadir g`ashim kelib.
O`zi yoshligimdan kelin-kuyovlarning “Ro`zg`orimni bo`lak qiling”, deb janjal qilishlarini yoqtirmasdim. Bu o`g`lim esa hali to`yi bo`lmasdan, akasini uydan quvlash payida.
Otasi negadir o`g`lining yonini oldi:
— To`g`ri aytyapti, o`g`ling. Hali yana kichkinamiz ham bor. Hammasini uyli-joyli qilish kerak. Hozirdan o`ylamasak, qachon o`ylaymiz?
— To`y qilasizmi, uy olasizmi? — dedim asabiylashib.
— Buni bekorga aytayotganim yo`q, — jiddiylashdi boyagi o`g`lim. — Ishxonamizdagi bir akaxon aytdi. Yonlaridagi uydan bir xonalisi sotilayotgan ekan. Narxi juda arzon. Shuni amallab olib qolsakmi, degandim. Ja bo`lmasa mashinani sotaylik. Shundoq ham hech kim haydamayapti. Shuning puliga ham berishi mumkin uyni...
— Unda surishtir-chi? — bu gap otasiga juda ma`qul tushdi.
Ertasigayoq ular uyni surishtirishga kirishib ketishdi.
— Mashinaga xaridor topish kerak. Yaxshigina uy. Yana ikki xonali, onasi. Senam borib ko`r, — dedi turmush o`rtog`im.
Mashinaga xaridor topilib, uyni olishimiz aniq bo`lgach, menam borib ko`rdim. Haqiqatan ham uy yaxshi, narxi ham arzon edi. Ochig`i, bundan taajjubga tushib erimdan so`radim:
— Nega buncha arzon sotyapti ekan?
Turmush o`rtog`im esa “jim” degandek imlab, so`ng pichirladi:
— Hozir narxni oshirib yuboradi, keyin o`lasan...
— Biror aybi yo`qmikan?
— Ko`ryapsan-ku, mana. Aybi yo`q... — ovozimni o`chirishga urinda u.
Ammo bizning suhbatimiz uy egasining qulog`iga chalingan ekan. U oshxona tomondan kelarkan, dedi:
— Shu paytgacha jim yurganim, olasizlarmi-yo`qmi degan gumonim bor edi. Olishlaringiz aniq bo`lyapti, endi aybini aytaman. Opa, aytganingizdek, uyning aybi bor. Kechki payt qandaydir shovqin eshitiladi. Shu aybi. Boshqa qo`shnilar ham yangi sotib olishganda shunday bo`lgan ekan. Keyinchalik yo`qolib ketadi, deydi. Menimcha, ular ko`nikib ketishgan. Men esa ko`nika olmadim.
— Ko`cha yaqin, shovqin bo`ladi-da, — dedim o`zimcha izohlab.
— Yo`q, bu ko`chaning shovqini emas. Boshqacha. Tushuntirib bera olmayman...
Xullas o`sha kuni uyning egasining gaplarini kulgiga oldik.
— Sal “anaqaroqmi”, deyman? — dedi o`g`lim ham uyga kelgach, kulib.
Uyni oldik, to`yni ham qildik. To`ydan bir oy o`tgach, katta o`g`lim uyga ko`chib o`tdi. Ammo o`sha kuni tundayoq qaytib keldi:
— Rost aytgan ekan. Allambalo ovozlar keladi. Kasal odamning inqillashigayam, uflashigayam o`xshaydi. Qo`rqdik.
Hayron bo`lib ertasiga o`zim borib yotdim. Rost. G`alati ovozlar. Qaerdan kelayotganini ham bilmaysiz. Yuragim orqaga tortdi.
“Shu paytgacha hech kim bu ovozdan o`lmagan-ku, menam o`lmasman”, deya tonggacha yotdim. Ertalab esa qo`shnilardan surishtirdim.
— O`zi shunaqa, yangi ko`chib kelgan odamni bag`riga olgisi kelmaydi, — kuldi qo`shni ayol. — Bizda ham shunday bo`lgan. Surishtirdik. Ilgari uyning orqa tomonlari eski qabriston bo`lgan ekan. Lekin uyning o`rni emas.Kim bilsin, balki bunaqa o`zgarish bo`lganidan keyin ruhlar bezovta bo`lgandir? Kelgan odamni haydashga harakat qilar? Ular haqqiga duo qilib turing. To`rt-besh oy o`tgandan keyin bosiladi hammasi.
Qo`shnining aytganini qildim. Har kuni o`tganlar ruhiga tilovat qildim. Shovqinga parvo qilmaslikka tirishdim. Beshinchi oyga o`tganda ovoz “tinchidi”. Buning nimaligi, qanday sinoatligini hamon tushunmaymiz...
KAMINA yozib oldi
