Doim onamga yangi telefon olib berishni istardim. Turli tarmoqlardan foydalanib, yangiliklardan xabardor bo`lishlarini, yaqinlari bilan oson va qulay xabarlashishlari kerakligini aytardim. Shunday bo`ldi ham. Onamga telefon sovg`a qilib, ijtimoiy tarmoqlarda shaxsiy sahifa ochib berdim. Ko`p o`tmay “sinfdoshlar”, “kursdoshlar” guruhlariga qo`shilib, u erda maktab va oliy dargohdagi do`stlari bilan yozishib turishni boshladilar. Bundan juda xursand edim. Ammo oxirgi uch oyda onamning ruhiyatida o`zgarishni payqadim. Qo`l telefonini yashiradigan, “SMS” kelsa, hayajonlanadigan odat chiqargan onamdan xavotirlandim. Xavotirlarim bejiz emas. Chunki onam tabiatan juda sodda va beg`ubor ayol. Hamma narsaga ishonib, umid bilan qaraydigan odati yo`q emas.
— Oyi, sizga nima bo`ldi? Hammasi joyidami? — dedim ko`nglini ochishga urinib.
— Ha, yaxshi bolam, shunchaki, ahamiyat berma…
Ammo men ahamiyat bermay, bu ishni shunday tashlab qo`ya olmasdim. Garchi madaniyatsizlik bo`lsa ham, onamning shaxsiy telefonini titkiladim. Telefoniga hatto kod qo`yishni bilmaydigan onamning shaxsiy sahifalarini tekshira boshladim. Va men qo`rqqan narsam bilan yuzlashdim. Onamning hayotiga yangi inson kirib kelgan edi. Mehrga boy xabarlarni ko`rib o`zimni qo`yarga joy topolmay qoldim. Soddagina onajonimga yozilgan ishqiy maktublar meni tamomila aqldan ozdiray dedi. Avvaliga sir boy bermadim. Lekin bo`lmadi, chiday olmadim.
— Men hammasini bilaman, oyi!
Oyim menga bir muddat qarab turdi-da, o`zini hech narsani tushunmaganga oldi.
— N-nimani bilasan, o`g`lim?
— Hayotingizda kimdir bor, shundaymi?
— N-nima? !
— Keragi yo`q, tan olavering, iltimos, men qo`l telefoningizdagi xabarlarni o`qidim. Qaysidir sinfdoshingiz sizga xushomad qilayotgan ekan.
— Nima?! — oyimning ko`zlari yoshlandi. — Mening shaxsiy qo`l telefonimni titishga nima haqqing bor? Axir men onang bo`la turib, sening xatlaringni o`qimayman-ku.
— Noto`g`ri ish qilganimni bilaman. Lekin siz-chi? Buni qanday tushunish mumkin?
— Sen bilan bu haqida gaplashishni istamayman! — xonadan chiqib ketishga shaylandi.
— Oyi, qocholmaysiz, savolimga javob berishga majbursiz! — onamning yo`lini to`sib, asabiylasha boshladim.
— Men hech narsaga majbur emasman.
— Oyi, men sizni o`ylab gapiryapman. O`sha sinfdoshingizning niyati nima ekanligini qaerdan bilasiz? Balki u uyimizga ega chiqmoqchidir, balki dadamdan qolgan mashinani mo`ljallayotgandir…
— Bu gaping bilan nima demoqchisan? Oyingga faqat uy-joyi, mashinasi uchun yaxshi muomala qilishadimi? Oying sof mehrga arzimaydimi?!
— Qo`ysangiz-chi, oyi. Sof mehrni beraman, desa, bu odamga ko`chada yosh qizlar to`lib yotibdi-ku, qirqdan oshgan ayolni boshiga uradimi?..
Gapim tugamasidan yuzim tarsaki zarbidan lovullab ketdi. Qarshimda yig`lab turgan onamni ko`rib jahlda ortiqcha gapirib yuborganimni bildim. Ana o`sha kundan buyon onam men bilan deyarli gaplashayotgani yo`q. Bilaman, bolalar ota-onalarining hayotlarini muhokama qilishga haqsizlar. Lekin men onamni himoya qilishga urinyapman, xolos. Munosabatlarimizga putur etkazayotgan o`sha kishini surishtirdim. Ikki marta turmush qurib, ajrashgan ekan. Ikkinchi xotinining uyida ichkuyov bo`lib o`n yil yashabdi. Xo`sh, shunday insondan yaxshilik kutish mumkinmi? Bundan tashqari, onamga yozgan xabarlarida ham samimiylikdan asar yo`q. Hammasi lo`ttibozlarcha aytilgan maqtov so`zlar. Xullas, men necha yillardan keyin paydo bo`lib qolgan “oshiq” sinfdoshga ishonmayapman. Sodda onam esa u bilan turmush qurish qaroriga kelishi ham hech gap emas. Hattoki, onamning boshqa sinfdosh dugonalari bilan ham gaplashib ko`rdim. Ular men taraf.
— Bu odamga umuman ishonch yo`q. To`g`ri, orada qancha suvlar o`tdi, yillar uni o`zgartirgan bo`lishi mumkin. Ammo biz bilgan odam ayyor va “Alfons”.
— Onam sizlarga u haqida jiddiy qarori bor yoki yo`qligini aytganmi?
— Oxirigacha ochilmadi-yu, lekin shunday niyati yo`q emasligini sezdirib qo`yyapti.
Endi o`zimni yanada ko`proq eyapman. Balki hozir hamma xavotirlarimni rashkka yo`yayotgandirsiz. Lekin ishonchim komil, bu masala faqatgina rashkka taqalmagan. Yuragim bir yomon ishni tuygani uchun ham tipirchilayapman. Menga bu borada to`g`ri maslahat berishingizga ishonaman. Iltimos, yo`l ko`rsatinglar. Yoki o`sha odam bilan uchrashib, gaplashib olsammikan? Yoki ortidan kuzatib, uni fosh etsammikan? Nima qilishga hayronman, boshim qotgan…
Mohigul DIYoRXO`JAEVA yozib oldi
(Fotokallajdagi qahramonlar "Sevimli" telekanalining "Taqdirlar" telenovellasidan olindi.)
