“Chuv tushdi” loyihasining bu galgi sonini bir oz noodatiy tarzda o`tkazishga qaror qildik. Xonanda Farruh Komilovni intervyu olish maqsadida poytaxtdagi Bobur nomli madaniyat va istirohat bog`iga taklif etdik. U bilan suhbatlashish esa gazeta muxbiri Mohichehra Eshmirzaevaga topshirildi.
Farruh Komilov belgilangan vaqtda etib keldi. Xonandaning ko`ngli nimanidir sezdi shekilli, “karusel”ga chiqayotib: — Shuncha balandlikka chiqib suhbat qurishimiz shartmi? — deb so`radi.
Mohichehra: — Intervyuni noodatiy tarzda olmoqchimiz, san`atkorlar ham bir xil tarzda ofisda intervyu berib zerikishdi, deya shu usulni o`ylab topdik. Qolaversa suratlar ham chiroyli chiqadi. U yog`ini so`rasangiz, o`zim ham balandlikdan qo`rqaman, lekin kasbim shuni taqozo qilib turgandan keyin nima ham qilardim.
Farruh: — Xo`p, mayli... Ilohim eson-omon chiqib-tushaylik...
- — (karusel sekin-asta ko`tarila boshladi) Endi suhbatni boshlasak, Farruh repertuaringizda yangi yaratilib, tez unutilgan qo`shiqlaringiz bormi?
— Hozir aksariyat yaratilayotgan qo`shiqlar shunaqa, tez yaratilib, tez unutilib qolyapti-ku. Bilmadim, hayot tezlashib ketyaptimi, yoki tomoshabinlar talabchan bo`lib borayotganligi sababmi, ko`pgina qo`shiqlarning taqdiri shunaqa. Ilk marotaba “Har taraf” nomli qo`shig`imni kuylaganimda juda ko`p tanqidlarga uchragandim. Lekin uni hamon so`rashadi. (Xonanda suhbat jarayonida pastda qolgan yordamchisi Orifga hamda fotomuxbirga ham gap tashlab qo`ydi: — Tepadan atrof chiroyli ko`rinarkan, suhbat ham zo`r bo`lyapti...
Orifning javobi eshitilmadi. Mohichehra suhbatlashish bilan birga Farruhni suratga olayotgan paytda “karusel” erdan sakkiz metrlar chamasi ko`tarilgandi. Shu mahal u “to`satdan to`xtab qoldi”.
Farruh: — Voy... (pastga, yon-atrofga alanglab) to`xtab qoldimi?..
Mohichehra: — Voy, bu nimasi! Endi nima qilamiz?
Farruh: — (tepalikdan pastga qarab) Ey... Orif! Qara-chi, karuselchi nima qilyapti?
Mohichehra: —(“karusel”chiga tepadan qarab) Tinchlikmi, nima bo`ldi?
Karuselchi: — Uzr, “karusel” buzilib qoldi. Men ishlata olmayman, usta chaqiraman. Bir-ikki soatcha kutasizlar-ov endi...
Farruh: — A-a!?. Bu nima deganingiz? Qanaqasiga ishlamaydi?
Mohichehra: — Hoy, hazillashyapsizmi? Ikki soat shu balandlikda o`tiramizmi?
“Karusel”chi: — Menga nima deysiz singlim? Karuselni men buzib qo`yganim yo`q-ku! Shunaqasi ham bo`p turadi. Bu temir bo`lsa...
Mohichehra: — Ie, siz buzmasangiz ham tezroq bir ilojini toping, usta chaqiring.
Farruh: (yordamchisidan najot kutib betoqatlanib) — Orif, nima bo`lyapti? Qarab ko`r-chi...
Orif: — Bilmasam... (hayron bo`lib goh tepaga, goh qo`lidagi temiri bilan alanarsalar qilayotgan karuselchiga qaraydi)
Oradan biroz vaqt o`tsada “karusel”chi tuzata olmadi, shunda Farruh asabiylashib atrofga alanglab tepalikdan tushish chorasini izlay boshladi. Keyin xayoliga kelgan fikrdan quvonib shartta o`rnidan turdi-da, pastga qaradi: — Hozir men sekin temirga osilib pastga tushib olaman...
Mohichehra: — Ie, yo`q! Bir o`zimni qoldirib ketasizmi?! Men balandlikdan qo`rqaman dedim-ku.
Farruh: — Nega qo`rqasiz? Bir amallab pastga tushib olsam, ustalarni o`zim chaqirib kelaman. Karuselni ham tezroq tuzatishadi... (Mohichehraning yig`lamsirab karusel bandiga mahkam yopishib turganini ko`rib, shashtidan qaytdi). — Obbo! Boshqa odam yo`qdek, menga kelganda karusel buzilib qoladimi-a? ( U chorasiz qolganidan battar asabiylashib, pastga qarab ovozini balandlatdi). Jin ursin, bir joyga hujjatlarni zudlik bilan etkazishim kerak edi. Bir ilojini topinglar! Shoshyapman axir!
“Karusel”chi: — Aytdim-ku, ustalar kamida ikki soatlarda keladi, deb. Mana, hozirgina qo`ng`iroq qilib so`radim... Boshqa bog`da ishlari bor ekan
Mohichehra: — (Farruhning yuragiga battar vahima solib) Uff... Naq oftobning tig`ida qoladigan bo`ldik-da. Bunaqada qorayib, kuyib ketamiz-ku!
Farruh: (alamini yordamchisidan oldi) — Orif! Pastda shunaqa tomosha qilib turaverasanmi? Kimga bo`lsa ham qo`ng`iroq qilib, hal qilsang-chi!
Shovqin-suronni eshitib “karusel atrofida odam yig`ila boshladi. Bir yigit yonidagisiga kulib qarab asabiylashayotgan Farruhni suratga ola boshladi.
Mohichehra: (“jahli chiqib&rdquo
— Hoy, nega siz bizni telefoningizga suratga olyapsiz? (Farruhga qarab) Garisangiz-chi! Yana internetda tarqatib yubormasin...
Farruh: — (asabiylashgancha) Voy... Hoy, Orif, anavi bolaning qo`lidagi telefoni olib qo`y, bizni suratga olyapti-ku! (Qo`lidagi soatiga qarab) — Uff... boradigan joyimga kechikyapman-a...
Suratga olayotgan yigit Orifdan dakki eshitgach, nari ketdi. Farruh esa chorasizlikdan siqilib, qo`llari bilan yuzini berkitib xayolga toldi. Pastda esa “qutqarish” harakati qizg`in bahs bilan kechardi.
Mohichehra: — Farruh, nima qilamiz endi? Ustalar hali-beri kelmaydiganga o`xshaydi-ku?
Farruh: — ( Yuzidan qo`llarini olib) Bo`ldi, temirga osilib, asta-sekin tushib olamiz.
Mohichehra: — Bo`lmaydi... Temirlarga osilib tushayotganimizda “karusel” yurib ketsa-chi, keyin nima bo`ladi?
Farruh: — (o`zini bamaylixotir tutib) Nima bo`lardi, tamom bo`lamiz... Peshanaga yozilgani bo`ladi-da... (yordamchisiga qarab) — Sakraymi erga?
Mohichehra: — Voy, o`ylab gapiryapsizmi? Mayib bo`lasiz-ku!
Fotomuxbir: — Aka, sakramang! Bu balandlikdan sakrasangiz naq oyog`ingiz sinadi.
Farruh: — Hamma ayb sizda bo`ladi-da shunda! Meni suhbatga chaqirganingiz uchun... Orif dedim senga, anavi bola yana suratga olyapti! Bir nima qilsang-chi, telefonini qo`lidan ol! (Farruh bu gal qattiq asabiylashdi ).
Shu mahal suratga olayotgan bolaning yonida turgan karuselchi yuqoriga qarab “Darakchi hazili” degan yozuvni ko`rsata boshladi.
Farruh (“karusel”chiga sinchkovlik bilan tikilib): — Tushunmadim, anavi bola bizga qarab nega qog`oz ko`satyapti? (pastga engashib, yaxshiroq qarab) — Tushunmadim... Ie! “Chuv tushdi” deb yozilganmi?!
Mohichehra: — ()kulgancha) Ha! Chunki rostdan ham chuv tushdingiz!
Bir zum o`ylanib bo`lgan voqealarni sarhisob qilib olgan Farruh engil tin olgandek jilmaydi: — Aldashibdi-da!
Mohichehra: — Aldadik! Siz esa chippa-chin ishondingiz!
Pastdagilarning kulgusidan so`ng darhol ishga tushgan “karusel” aylanib, Farruh bilan Mohichehra erga tushishdi.
Farruh: —(“karusel”chi bilan telefonda suratga olgan bolaga qarab). Bu hammasi meni aldash uchunmidi?
Mohichehra: — Xuddi shunday sizni chuv tushirish uchun bog` ma`muriyatidan ham ruxsatnoma olganmiz...
Farruh: — E, qoyil! Hazillaring ham bor bo`lsin, yomon aldadinglar lekin... Ochig`i, ikkinchi sinfda o`qib yurganimda dadam “Toshkent Lend”ga olib borgandilar, o`shanda oxirgi marta “karusel”ga chiqqandim. Siz bo`lmaganingizda-ku, osilib bo`lsada tushib olardim...
Mohichehra: — Qiz bolani yolg`iz tashlab ketmasligingnizni bilgandik-da.
Farruh bilan xayrlashar ekanmiz, hazilimiz qaltisroq chiqqan bo`lsa, uzr deyishni ham unutmadik. Uning og`ir-vazminligi, mulohazaligiga esa qoyil qolmay ilojimiz yo`q.
