Айғир. Отлар уюрининг бошчиси. Ўн-йигирмата отни ортидан эргаштириб, йўл-йўриқ кўрсатиб, хавф-хатардан асраб юради. Оҳангаронлик Зоир аканинг ҳам ўша тўдада оти бор. Айғир бўлмаса-да, чайир, олғир, ақлли от. Зоир ака ҳар замон тоққа чиқиб уларни туванлаб қўяди.
2017 йил, 25 декабрь. Эрта тонгда Зоир ака тоққа отини олиб тушишга жўнади. Рафиқаси Сайёра опа қайнатиб қўйган тўртта тухум, озроқ колбаса ва иккита нонни белига тугди-да, ё пирим дея йўлга тушди.
Туш вақти бўлдиямки, отлар уюри кўринмайди. Тоғда юрган овчи йигитни учратиб, муддаосини айтди. Овчи йигит тоғнинг нариги ёнида – сойда икки-уч кун олдин отлар уюрига кўзи тушганини маълум қилди. Отига Зоир акани миндириб, сой яқинигача элтиб қўйди ва “сиз жуда узоқ йўлдан келибсиз, ҳув, анави яқин йўлдан кетганингиз яхши”, – дея катта ҳарсангтош томонга ишора қилди.
Ҳадемай кеч тушади. Отларнинг бўлса қорасиям кўринмайди. Зоир ака овчи кўрсатган йўлга тушиб ортга қайтишга қарор қилди. Шу пайт нима бўлди-ю, бирдан шовқин-сурон туриб, атроф қоп-қора тусга кирди. Майда лекин зарб билан ёғаётган муз парчалари кўз очирмасди. Ярим тунгача шамол аралаш ёққан қор Зоир акани йўлдан адаштирди. Ўша тунда бир арча тагида олов ёқиб жон сақлади. Эрталаб эса ҳамма ёқ оппоқ, қорнинг қалинлиги белгача келар эди...
Кимгадир хабар берай, деса телефонда умуман алоқа, йўқ. Атрофда инсон зоти кўринмасди. Бундай вазиятда омон қолишнинг биргина йўли – ўзини қўлга олиб, тезроқ йўлни топиб, одамлар яшайдиган манзилга етиб олиш керак...
Тоғдаги тўртинчи кун. Ҳаммаёқ оппоқ. Ҳаво жуда совуқ. Қор белгача келади. Егулик тугаган. Зоир аканинг кўзларини қор олганми атрофни кўпам англай олмаяпти. Қўл-оёқлари қизариб, шишиб кетган. Йўл, одамлар яшайдиган манзилдан дарак йўқ...
Ниҳоят, ботирлиги, курашувчанлиги, ҳаётга, яқинларига муҳаббати сабаб қийинчиликларни енгиб, етти кеча-кундуз деганда бир чўпон яшайдиган чайлани топиб келди. Бу Паркент тоғлари эди. Оҳангаронлик қаҳрамонимиз адашиб Паркентга келиб қолганди. Муҳими у топилди! Одамлар орасида!
Чўпоннинг иккита катта, қоп-қора итлари одам қораси кўринган томонга ташланди. Яхшиямки, чўпон йигит чайла ташқарисида нимадир юмуш билан банд эди. Итларини чақириб қолди. Бўлмаса шу ергача омон етиб келган Зоир акани итлар омон қўймасди.
2018 йил 3 январь. Зоир ака Ўрмон хўжалиги ходимлари ёрдамида Оҳангаронга оиласи бағрига қайтди. Шу куни Зоир аканинг уйида Янги йил байрами нишонланди. Қариндош-уруғлар, қўни-қўшни, бутун маҳалла хонадонда йиғилди. Омон қайтганига шукроналар келтирилди.
Зоир аканинг айтишича, бир ўғил, бир қизи бор. Катта фарзанди Турсуной тилаб олган фарзанди, ундан олдинги тўнғичларнинг иккита-учтаси чақалоқлигидаёқ нобуд бўлган экан...
Турсуной Ўзбекистон давлат жаҳон тиллари университетининг иккинчи босқичида шартнома асосида ўқийди. Зоир ака шартнома пулининг қолган ярмини тўлаш учун отини бозорга олиб чиқмоқчи бўлиб, уни қидириб тоққа кетганди. Адашиб қолиб етти кун деганда уйига етиб келди...
У пойтахтимиздаги 16-шаҳар тез ёрдам шифохонасида даволанди. Бармоқларини бироз совуқ урган. Шифокорларнинг сўзларига кўра, ҳолати яхши, керакли муолажалар амалга оширилган.
Ҳаёт синовлардан иборат. Гоҳо, бошимиздан турли саргузаштларни ҳам ўтказиб турамиз. Лекин юқоридаги сингари ҳолатларга камдан кам дуч келамиз. Ана шундай пайтларда инсоннинг иродаси, матонати, жасурлиги, тантилиги имтиҳондан ўтади. Машаққатларни мардонавор енгган инсонгина бахтга эришади. Зоир ака ҳам бошига тушган ана шундай синовни мардонавор енгиб ўтиб, қаҳрамонлик кўрсатди. Ҳаётга, оиласи, фарзандлари бағрига омон қайтди.
Моҳигул ҚОСИМОВА
