Bir joyga yig`ilishga juda shoshib ketayotgandim. Yo`l yuzida qo`l ko`tardim. Oppoq “Lasetti” to`xtadi. Pulini kelishmasdan xam o`tirib oldim. Yo`lda ketarkanmiz, fikru-xayolim majlisga kechikmaslik. Biroz yurgach radiodan eshitilayotgan sokin musiqa tinchlantira boshladi. Nasib qilgan vaqtda etib boraman-da!
Mashina ichiga razm sola boshladim. Did bilan bezatilganidan ko`rinib turibdiki, haydovchi yigit mashinasiga qattiq e`tibor beradi. Ko`zim old oynaning burchagiga biriktirilgan suratga tushdi. Oppoq ro`moldagi yuzlari nurli onaxon surati edi.
— Onangizmi? — so`radim qiziqishimni yashirolmay.
— Ha — dedi yigit yo`ldan ko`zini uzmasdan.
— Uzr-ku, onangiz hayotmilar?
— Xudoga shukr, — yigit negadir ko`zini yo`ldan uzib, menga tezgina qarab oldi. — Nega so`rayapsiz?
— O`zim, shunchaki…
Biroz sukunatdan keyin yigitning o`zi gap boshladi:
— Bilasizmi, ko`pchilik qiziqadi nega bu suratni yopishtirding deb. Buning ikki sababi bor. Biri — katta tezlikni yaxshi ko`raman. Mashina kam yo`lga tushib qolsam oyog`im beixtiyor gazni qattiqroq bosadi. Onamning suratlariga ko`zim tushgach, o`z-o`zidan tezlikni kamaytiraman. Bitta o`g`ilman, menga bir narsa bo`lsa onam g`amni ko`tara olmaydi deb qo`rqaman…
Uning gaplarida jon bor edi.
— To`g`ri, dedim-u o`ylanib qoldim: barcha tez yuradiganlar shunday qilsa bo`larkan.
Haydovchi yani sukutga tolgancha yo`lida davom etardi.
— Kechirasiz uka, ikkinchi sababini aytmadingiz? — deb so`radim.
— Ikkinchisi va asosiysi — onam doim ko`z oldimda. Ko`chadagi ishlar, tashvishlardan siqilib ketsam ularning yuzlarini ko`rib barchasini orqaga tashlayman. Onam suratini kuni bilan ko`rsam xam qattiq sog`inaman baribir. Uyga shoshilaman. Peshonamdan o`pib, kutib olishlarini tasavvur qilsam, ishlarimni yanayam tezroq bitirishga urinaman.
— Sog`insangiz, tez-tez telefon ham qilib turasizmi?
— Albatta. Ikki soatdan ortiq ovozlarini eshitmasam o`zimni qo`yarga joy topolmayman.
— Yaxshi…
Ichimda esa “Maqtanchoq ekanmi, go`yoki boshqalar onasini yaxshi ko`rmaydigandek” degan o`y o`tdi.
Lekin beixtiyor uni o`zim bilan solishtirishga tushdim. Onamning rasmlari
yo`q yonimda. Telefonimda yoki papkalar ichida chang bosib yotganini aytmaganda. Uyga xam bu yigitdek shoshmayman. Telefonda esa…
Shu payt unga qo`ng`iroq bo`ldi. Mendan uzr so`rab mashinani chetga oldi. Uzoq gaplashgani yo`q, lekin shu qisqa vaqt ichida “Onajon”, “Labbay”, “Xo`p bo`ladi” kabi so`zlarni ishlatar, juda xushmuomala bo`lib gapirardi.
Unga razm sola boshladim. Telefonda gaplashyaptiku har safar “Xo`p bo`ladi” deganda egilib ketay deyapti, go`yoki onasi qarshisida turgandek. Ko`zlarida esa so`z bilan ta`riflash mushkul darajadagi quvonchni ko`rsa bo`lardi. Xuddi yosh bolakayning onasiga talpingandagi quvonchiga o`xshaydi. Farqi shunda ediki yonimda yosh bola emas, kap-katta yigit o`tirar edi.
U bolalikdagi o`sha mehrni saqlab qolgan edi. Unga havasim kelardi. Agar bu yigitni onamlar ko`rganlarida edi uning onasiga ularning xam havaslari kelishi aniq edi. Yoki mendan qattiq o`ksinarmidilar shu yigitchalik e`tiborli bo`lmaganim uchun?
Negadir ichimdan bir achchiq narsa toshib kela boshladi. Ovozim bo`g`ilib, hiqildog`imga kelib taqaldi. Manzilga qanday etib borganimni bilmayman. Majlisga xam ignaning ustida o`tirgandek bo`ldim. Tushlik payti esa uyga shoshdim, qo`limda onam sevgan gullardan tuzilgan guldasta.
Uyga yaqinlashganim sayin kayfiyatim ko`tarila boshladi. Men juda xursand edim, onamni esa qanchalik sevinishlarini o`ylab yuzimda tabassum bilan eshik qo`ng`irog`ini chaldim.
— Assalomu alaykum onajon.
— Vaaleykum assalom. Tinchlikmi, bu paytda kelmasding-ku? — xavotir olib so`radilar.
Orqamda yashirib turgan guldastani uzatdim:
— Sizni juda sog`inib ketdim..!!!
Bahrom Muhammad
