Bir shaharda ikki qo`shni yashar edi. Birining oilasidagilar hamma narsada bir-birlarini ayblar, hech kelisholmas, uylaridan baqir-chaqir ovozlari kelib turardi. Ikkinchi qo`shnining uyidan esa, hech qattiq ovoz eshitilmasdi. Bir kuni janjalkash qo`shnining bekasi eriga:
– Boring, nega ularning janjallashmasligi sababini bilib keling, – dedi.
Eri qo`shnisining uyiga kirib, bir burchakka berkindi, poylay boshladi. Uy bekasi idishlarni artayotgan edi. Birpasdan so`ng telefon jiringlab qoldi. Ayol qo`lidagi ko`zani stol chetiga qo`yib, telefonni oldi. U qaytgunicha eri boshqa xonadan chiqib, bexosdan haligi ko`zani erga tushirib yubordi. “Endi janjal bo`ladi”, deb o`yladi qo`shni berkingan joyida.
Ayol kelib, afsus bilan:
– Kechirasiz, xo`jayin. Men aybdorman, idishni stolning chetiga qo`yibman, – dedi.
– Yo`g`-e, nima deyapsan? – javob berdi er. – Men aybdor. Doim shoshib yuraman, e`tiborsizman.
Keyin qo`shib qo`ydi:
– Ha, mayli, sinsa-sinar, idish ekan-ku!..
Janjalkash qo`shni uyiga kelgan zahoti xotini savolga tutdi:
– Ha, buncha qolib ketdingiz? Nima ekan?
– Nima, nima? Hech nima. Ularning ikkalasi ham aybdor ekan. Bizda esa aybdor yo`q, hammamiz doim haq bo`lamiz...
Yoqub UMAR tayyorladi.