Таҳририятга келган хатларни саралай туриб, тўққиз ёшли Баҳром деган бола номидан келган мактуб эътиборимни тортди. Бизга ёш болалар хат ёзмагани учун қизиқиб ўқий бошладим: «...Онажон, биламан, агар иложингиз бўлганда, албатта, келиб мени олиб кетардингиз. Тарбиячимиз Фарида опам айтди, сиз ҳам менга ўхшаб юра олмас экансиз. Онажон, кела олмасангиз, ҳеч бўлмаса, хат ёзиб туринг, илтимос. Сиздан биттагина хат олсам, дунёда мендан бахтли одам бўлмасди...» Ҳайрон бўлиб, конвертдаги манзилни қайта ўқидим. Почтачилар адашмаганди, конверт устига таҳририятимиз манзили ёзилганди. Шундан кейин мактуб йўлланган манзилга қарадим: «Тошкент шаҳри, -... рақамли имконияти чекланган болалар мактаб-интернати».
Кун бўйи хаёлимдан шу мактуб кетмади. Назаримда кўзларига мунг чўккан болакай мактуб жавобини интиқиб кутиб ўтиргандек бўлаверди. Кўнглимдаги бу ғашликни тарқатмасам ишлай олмаслигимни билиб, маълумотлар марказидан ўша мактабнинг телефон рақамларини олиб қўнғироқ қилдим.
Мен вазиятни тушунтирдим:
— Таҳририятдан қўнғироқ қилаяпман, тўққиз ёшли ўқувчингиздан бизга мактуб келган. Лекин тахминимча хатни адашиб жўнатган шекилли, чунки мактуб онасига ёзилган...
Гўшакдаги қиз бир муддат ёнидагилар билан алаланарсаларни гаплашиб олди.
Титраб кетдим. Кейин ўша хатни адаштириб юборган тарбиячининг телефон рақамларини сўрадим. Котиба қиз ходимларининг рақамларини бера олмаслигини айтгач, ўзимнинг рақамларимни қолдирдим ва менга қўнғироқ қилсин, деб илтимос қилдим.
Гўшакни қўйгач, кўнглимдаги ғашлик янада кучайди. Шўрлик бола, онамга деб мактублар ёзиб, қачон жавоби келаркан дея кутиб ўтиргандир. Ўзим танимайдиган Баҳром буткул хаёлимни эгаллади. Унинг онасини топишда ёрдам бергим келди.
Тушдан кейин бегона рақамлардан қўнғироқ бўлди. Ўзини Фарида деб таништирган қиз Баҳромни тарбиячиси эканини айтди. Ундан бола ҳақида сўраганимда, «Телефонда айтиладиган гап эмас, эртага келинг, директоримиз мақола тайёрлашга ҳам рухсат берган, бир йўла Баҳромни ҳам кўриб кетасиз», деди.
Эртаси куни бордим. Баҳромни ёнига мени киритишмади. Туни билан ҳарорати ошгани, иммунитети пастлиги сабаб бегоналар ёнига кириши мумкин эмас дейишди. Деразадан кўрдим. Катта-катта қуралай кўзларини шифтга тикиб ётган болакай нари борса беш-олти ёшга ўхшарди. Устига ёпиб қўйилган адёлчаси остида худди ҳеч ким йўқдек эди. Томоғимга йиғи тиқилди.
Мактабдан қайтгунча йиғлаб келдим. Уйга қайтгач, ўйлай-ўйлай бир қарорга келдим.
Орадан уч кун ўтиб, Фарида менга яна қўнғироқ қилди.
Фарида нима гаплигини тушунди.
«Баҳромжон, кўзимнинг оқу-қораси, сенга шу пайтгача хат ёза олмаганим учун мени кечир, ўғлим! Шу йиллар давомида фақат сендан келган мактуб сабаб ҳаётман... Сени кўргани бора олмаганим учун мени кечир, болам, мен ҳам худди сен каби хастаман. Лекин юрагим фақат сен билан! Асосийси шу эмасми? Бир-биримизни кўра олмасак-да, борлигимизни биламиз. Энди сенга тез-тез хат ёзиб тураман болажоним. Сени жонидан ортиқ кўрувчи онанг...»
Фарида хатни овози титраб ўқиб бераркан, Баҳромнинг заиф танасига жон қайтгандек бўлди. Унинг қуралай кўзлари ёшланди, кейин лаблари титрай бошлади.
«Онажон, бир кун сиздан хат келишини билардим, юрагим сезганди. Тушларимдан билганман мени жуда яхши кўришингизни. Мени кўргани кела олмасангиз ҳам майли, онажон. Соғ-омон бўлсангиз бўлди. Сизни жуда соғиндим. Илтимос, энди тез-тез хат ёзиб туринг. Фарида опам ўқиб беради. Ҳозирча ўзим сизга ёза олмайман, бироз тобим йўқ. Лекин сиз хавотир олманг, тезда яна ўзим ёзадиган бўламан...»
Баҳромдан келган хатни йиғлаб-йиғлаб ўқидим. Фарида билан қўнғироқлашиб, унинг аҳволи, нималарга қизиқишини сўраб олдим.
«Баҳромжон, тарбиячинг футбол томоша қилишни яхши кўришингни айтди, мен ҳам яхши кўраман. Мен ётган шифохонада бизга футбол кўришга рухсат беришади. Истасанг, сенга барча янгилкиларни етказиб тураман. Тарбиячинг айтишича, тезроқ тузалсанг, сен билан қўнғироққилишимга рухсат беришаркан...»
Баҳром худди номозшомгул тонгда бош кўтариб, чирой очгани каби кундан-кунга ҳаётга қайта бошлади.
Дўхтирлар айтган бир ҳафта ҳам ўтди. Бир ой давомида у билан ёзишиб турдик. Баҳром билан менинг ўртамда воситачи бўлган Фарида бир куни кечқурун қўнғироқ қилиб, Баҳром билан гаплашишингиз мумкин деди. Қилаётган ишим тўғри-нотўғрилигини билолмай қўрқув босиб, Баҳромнинг овозини кута бошладим.
— Энди ойинг билан гаплашишинг мумкин Баҳромжон.
Гўшакнинг нариги томонида Баҳромнинг титраган овози эшитилди: — О-ойи...
Юрагим ларзага келди.
Болани нохуш хаёллардан чалғитиш учун мавзуни бургим келди.
— Энди, тез-тез гаплашиб турамиз, болам. Кеча футбол берди. Роналду 5 та гол урди!
Баҳром билан анчагача гаплашиб ўтирдим. У жуда қувноқ, ҳаётсевар болакай эди. Кечқурун Фарида қўнғироқ қилди: — Аҳволи анча яхши, қўлини ҳам бироз қимирлатаяпти. Сиз ваъда қилган спорт формасини кийиб, ойнага қарашни орзу қилиб, ичига сиғмаяпти.
— Эртагаёқ олиб бориб бераман.
Эртасига ишим кўпайиб кетди, лекин ваъдамни унутмадим ва ишхонадаги ходимлардан бирига пул бериб бозорга югуртирдим. Совғани ўзим олиб бориб Баҳромнинг кўзидаги қувончни деразадан бўлса-да, кўриб келмоқчи эдим. Лекин юмушлардан ортмадим. Совғани шогирдларимдан биридан бериб юбордим.
Энди Баҳромдан қувонч тўла хат кута бошладим. Ўзим билмаган ҳолда унинг хаёли билан яшардим. Баҳром учун «Реал» ўйинларини томоша қиламан, ўзим Мессининг фанати бўлсам-да, Баҳромга Роналдуни мақтайман.
Баҳромни таниганимга олти ҳафта бўлган куни Фарида қўнғироқ қилди:
— Опа, Баҳромжон... — деди у йиғламсираб.
Совуқ хабарни кўнглим сезиб, юрагим увишди.
— У совғангиздан роса хурсанд бўлди, ҳатто тушликни ҳам бошқа болалар билан бирга қила бошлади. Формани кийиб, ҳамманинг ҳавасини келтириб, ойижоним совға қилди, деб боши осмонга етди. Бир ҳафтадан буён эгнидан формани ечмайди, ҳатто коптокни ҳам қучоқлаб ётади.
Кўзимдан қуйилиб келаётган ёшларни тўхтата олмадим.
— Оҳ, ўзимнинг номозшомгулим...
Юрагим сиқилди, «Ҳали яшаса, орзуларини амалга оширса бўларди-ку, у ўлишни эмас яшашни истганди-ку» деган хаёллар кўнглимни ғаш қилди... Унга етарлича ёрдам бера олмадиммикан деган ўй кўнглимни кемира бошлади
Дилфуза СОБИРОВА
