“Men besh yil davomida Koreya davlatida ishladim. Shu muddat ichida uy qurdim, mashina oldik, orada kelib ketib turdim va uchta farzandli bo`ldik. Shartnomam muddati tugallanganligi uchun uyga qaytdim.
Farzandlarimni internet orqali ko`rib, gaplashib turardim. Ammo, meni tez-tez telefonda ko`rib turishgan bo`lsada, biroz begonasirashdi. Bir ikki kundan so`ng kichik o`g`ilchamni qo`lidan ushlab bog`chasiga qo`yib kelish uchun bordim. Bolani bog`cha opasi olib kirishdan oldin, “Siz kimsiz?”, deb so`radi. Men bolaning otasi ekanligimni aytdim. O`g`limga “Dadang kelib xursand bo`lib qoldinglarmi, Murodjon?”, deb so`raganini eshitib turardim. Shunda mening o`g`lim “Telefondagi odam uyimizga keldilar, telefonga qachon kirib ketishlarini bilmayman!” deb jaxl qilgan payti mening ko`zlarimdan yosh oqardi.
Uyga kelib xotinimning telefonda kim bilandir gaplashib o`tirganligini ko`rdim. “Kim bilan gaplashyapsan?”, - deb so`raganimda “Shundoq o`zim...” deb qo`yaqoldi.
Yana Koreyaga ketgim kelyapti... Ammo bu nimasi! Erligimni, otaligimni qilish o`rniga telefon ichidagi odamga aylanib qolgan ekanman. Boshqa yo`lim bor edimi? Albatta topar edim. Shuncha odam topib yurishibdi-yu yo`lini... Afsusdaman...”
