Hazrat Alisher Navoiy bag`oyat oliyhimmat, saxovatpesha zot bo`lgan ekanlar. Ilmu hunar ahliga har jihatdan ko`maklashib, homiylik qilganlar.
Zayniddin Vosifiyning yozishicha, o`sha paytlar Hirotda Mavlono Hasanshoh ismli bir shoir yashagan ekan. Qishning qahraton kunlaridan birida shoirning uyida egani non ham qolmaydi. Shunda u o`g`lini chaqirib, “tezda motam libosini kiyib, hazrat Navoiyning huzurlariga bor, “otam qazo qildilar, ma`rakalariga pul kerak bo`lib qoldi” deb ayt. Agar pul bersalar, bozorga borib, qishdan chiqishga etadigan oziq-ovqat olib kelarsan” deb buyuradi.
Shoirning o`g`li Navoiyning huzurlariga kelib, otasi aytgan gaplarni aynan takrorlaydi. Hazrat Navoiy bu xabardan xiyol afsuslanib, “attang, Mavlono qanday yaxshi odam edi-ya”, deb bosh chayqaydilar va “marhum”ning o`g`liga 300 tanga in`om qiladilar. O`g`il bozorga borib, otasi aytgan narsalarni xarid qilib qaytadi.
Kunlarning birida Mavlono Hasanshoh nimadir yumush bilan Hazratning huzurlariga kiradi. Navoiy uni ko`rib, hayratda devorga suyanib qoladilar:
- Vo ajab, mavlono, sizni o`ldi deyishgan edi-ku?
Shu savolga oldindan tayyorgarlik ko`rib borgan Hasanshoh hozirjavoblik qiladi:
- Taqsir, agar o`g`limdan o`sha pulni berib yubormaganingizda rostdan ham ochimdan o`lgan bo`lardim.
Bu javob Hazratga ma`qul kelib, kulib yuboradilar va shoirga bosh-oyoq sarpo, yana ming dinor mukofot berishni buyuradilar.
Rustam Jabborov
